باران

چه روشنست این چمن،

(چه مایه لای و لجن را

مگر

بارانِ ناگهان

شسته ست

کاین سبزه این چنین

نغز و لطیف

جلوه می کند

بر پرده یِ نگاه؟)

چه روشنست این چمن

در روشنایِ دستِ تو

ای رقصِ آبدانه و آهنگ

بر بامِ نیمه راه!

چه روشنست این چمن

در نَفَسِ باد و

قطره ی بیگاه!

چه روشنست ...

۱۳۵۷