جغرافیای شعر

جمشید شیرانی

بسانِ عشق،

شعر،

      نقشه ی جغرافیاست

دلش،

کویرِ تشنگی ست

فلاتِ خشکی و سراب،

ولی

شمال شعر اگر

      گذارت اوفتاد

هوا،

خنک تر از خیالِ آب

      می شود

            پُر از رطوبتِ نگاه

      و

            واژه های سبز

                   کنارِ ساحلِ صبور

و شعر

عاشقانه می شود.

به شرق می روی

و شعر

ناگهان

حماسه می شود

صدای سُمّ اسب

سیاه جامگان

به زیرِ آفتابِ جاودان

      و واژه های هم طنینِ کوس

          و هم نشانِ برقِ التهاب.

و غربِ شعر

غروبِ واژه نیست

دلش کنارِ بیستون

جوانه می زند

بسانِ تیشه

     کوه می کند

     و جوی شیر

     میانِ سنگِ واژه ها روانه می شود

     به قصر می رسد

     به لب.

و غربِ شعر

طلوع مهر می شود.

و آه،

جنوب

جنوبِ آفتابِ سرخ

و دشت های نخل و نیشکر

و شعر

که می نشیند عاشقانه

در بلم

میان موج های آرزو

و

تاب می خورد

و شعر می شود

ترانه می شود

و سوزِ عاشقانه می شود

و گریه می کند

و

آب می شود،

میانِ پنجه های سُرخِ آفتاب.