هوش مصنوعی

جمشید شیرانی

هوش مصنوعی

مرا بهتر از خودم می شناسد

یوتیوب را که باز می کنم

مثلِ گشودنِ کوزه ی پاندوراست

بلا و شوربختی

فضا را می آکند:

شاخه های شکسته ی گل های سُرخ

بر خاکپشته های خیس

و

دستانِ خسته ی گورکن

که دیگر مزدش از آزادی انسان

افزون نمی نمود (١)

و لوح گور آن که

که نه در رفتنش حرکت بود و

نه در ماندنش سکونی (٢)

و

چوبه های دار

و

جوخه های اعدام

و

عکس های عفریته

در کتاب های درسی

و

سیمای کریه بیگانه

بر مسند و منبر

و

آتش بر جانِ بیمارِ شفاخانه

با ته سیگاری

و

فرونشستِ خیابان

و

فراخاستِ

ماهواره با پَرتابه ی دوربُرد

و

نسل کُشی و لکه ی ننگی

که پاک نخواهد شد

در سالروزِ قتل عامی دیگر

و

توقفِ همیاری

به آوارگانِ جنگ

به جُرمِ خانه به دوشی

و

من

که این جا نشسته ام

به تماشا

هنوز زنده و سبز؟

بی پاسخی به سئوالی

که "کیست آن که می نگرد؟" (۳)

و "کیست آن که دیده فروبسته ست؟"

(١) و (٢) - مضامینی از اشعار شاملو

(۳) - نام تابلوی نقاشی از سهراب سپهری (عکس)