یاد-اندوه

از میان ساقی و ساغر یکی غمخوار ماست

نیمه شب تیماردارِ دیده ی بیدار ماست

سوختم در آتشِ سوزانِ این هجرِ غریب

دودِ آهی - لاجرم - در سینه ی بیمارِ ماست

رنجِ غربت را خریدم تا بماند تن دُرُست

ریشخندِ جان نگر بر آن چه در پندارِ ماست

زین سفر، یادِ عزیزان ماند و اندوهِ دیار

وه! چه یاد-اندوهِ تلخی کز پیِ آزارِ ماست

خانه را بفروختم تا خصم ویرانش کند

خانه ی ویرانه -ای دل- این زمان آوارِ ماست

شهرِ یاران بود و جایِ شهسواران آن دیار

حالیا، شهرِ غلامان در پسِ دیوارِ ماست

با که گویم ای به خون آغشته قلبِ در به در

کاین تپیدن ها به خون هرشامگاهان کارِماست

دور کن لبخند از لب ای فریبا آینه

کاین تبسّم - لاله رویا - در پیِ انکار ماست